Η Γονική Αποξένωση δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών, όχι μόνο Παγκοσμίως, αλλά όπως αποδεικνύεται και στην Ελλάδα. Υπάρχουν ιστορικές αναφορές προφορικές, μέσω αφηγήσεων και μαρτυριών των ίδιων των πρωταγωνιστών, για φαινόμενα γονικής αποξένωσης, από τις αρχές του 20ου αιώνα.
Η πόλη της Αθήνας το 1910...
Το ρεπορτάζ ανέδειξε μαρτυρία αποξενωτικού φαινομένου από τη δεκαετία του 1910! Πρόκειται για αποξενωμένη κόρη από τον πατέρα της. Το (τότε) κορίτσι έχει φύγει ήδη από τη ζωή, έχοντας διανύσει σκληρά παιδικά χρόνια, αν και όχι ιδιαιτέρως κακοποιητικά (για τα δεδομένα της τότε εποχής), αλλά η έλλειψη του πατέρα της, αποδείχθηκε ότι τη στιγμάτισαν δια βίου, σύμφωνα με τη μαρτυρία της κόρης της, η οποία -σε μεγάλη ηλικία σήμερα, πλέον- δέχθηκε να ξεδιπλώσει την εμπειρία της, μέσω των αφηγήσεων της, για τη ζωή της δικής της μητέρας.
Το αποξενωμένο κορίτσι (τότε) ήρθε σε επαφή με τον πατέρα της στα 30 χρόνια της, όταν πλέον ήταν και η ίδια μητέρα, αλλά η σχέση τους δεν έφθασε ποτέ στα επίπεδα που και οι δυο πλευρές επιθυμούσαν. Η δεύτερη παλαιότερη περίπτωση αποξένωσης, που αναδείχθηκε από το ρεπορτάζ, αφορούσε σε αγόρι γεννημένο τη δεκαετία του 1920 και ήταν αποξενωμένο από τη μητέρα του και μάλιστα, με ιδιαιτέρως “σκληρή” ιστορία βίας, αφού διένυσε τα παιδικά χρόνια του, με το μύθευμα βάσει του οποίου απομακρύνθηκε βιαίως από τη μητρική αγκαλιά: Ότι η μητέρα του επιχείρησε να κάψει το βρέφος όταν ήταν νεογέννητο, με ένα πυρωμένο σίδερο του τζακιού! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, το Δικαστήριο με απόφασή του, να διατάξει τη μητέρα να μην πλησιάζει το παιδί της σε απόσταση εγγύτερη των 200 μέτρων. Η μητέρα σεβάστηκε, όπως ήταν υποχρεωμένη, τη Δικαστική Απόφαση και αποφάσισε να αποσυρθεί από την Αθήνα και να μετακομίσει, για μόνιμη διαμονή, στο πατρογονικό χωριό της. Έτσι, η επαφή ήταν μηδενική και ουδέποτε αποκαταστάθηκε, πλην του τελευταίου χρονικού διαστήματος της ζωής της μητέρας.
Ελληνίδες στις αρχές του 20ου αιώνα. Πριν από τη συμπλήρωση της πρώτης εικοσαετίας του προηγούμενου αιώνα, είχαν σημειωθεί ήδη, τα πρώτα κρούσματα Γονικής Αποξένωσης...
Αλλά, και η αποκατάσταση αυτή, περιορίστηκε σε τυπικό και μόνο επίπεδο. Τώρα πλέον, έχει αρκετά χρόνια που έχει φύγει από τη ζωή και ο γιος, ο οποίος έζησε, ως το θάνατό του, με το παράπονο της έλλειψης της μητρικής αγκαλιάς και φροντίδας.
Μετά από μισό αιώνα, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 τα διαζύγια σημείωσαν εκθετική αύξηση στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου, αλλά και της Ελλάδας. Εκείνη την περίοδο, η “μόδα” του φεμινισμού που είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις στην Αμερική και τις δυτικές ευρωπαϊκές κοινωνίες, είχε βρει έκφραση και απήχηση μέσω των βιβλίων της Σιμόν ντε Μποβουάρ τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Αργότερα, κατά τη δεκαετία του ’70, προετοιμάστηκε στην Ελλάδα, το έδαφος για το επόμενο κεφάλαιο στην ελληνική κοινωνία.
Μαζί με την αύξηση των διαζυγίων γιγαντώθηκε ο αριθμός των αποξενωμένων παιδιών και δημιουργήθηκε το στερεότυπο του “αδιάφορου πατέρα”, με ευθύνη και αρκετών από τους Έλληνες πατέρες, οι οποίοι αποδείχθηκαν ανέτοιμοι να αφομοιώσουν τις δραματικές κοινωνικές αλλαγές. Το νέο κεφάλαιο ξεκίνησε να γράφεται με ταχείς ρυθμούς, στην πραγματική ζωή όμως, με την αναγκαία (κατά κοινή ομολογία) μεταρρύθμιση του Οικογενειακού Δικαίου της χώρας το 1983 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Κάτι όμως, ο “αλματώδης” χαρακτήρας της μεταρρύθμισης, κάτι και η ανωριμότητα της ελληνικής κοινωνίας να αφομοιώσει τα νέα δεδομένα, λόγω σοβαρών συμπλεγμάτων που είχε αφήσει το παρελθόν, εκτόξευσαν τα διαζύγια και τα αποξενωτικά περιστατικά, διαμορφώνοντας τις συνθήκες και καλλιεργώντας τη σημερινή καταστροφή που βιώνει η χώρα και έχει κύριο αντίκτυπο στην ίδια την επιβίωση της Ελλάδας, λόγω του οξύτατου δημογραφικού προβλήματος.